เจ้าก้อนหิน… ก้อนเล็ก ก้อนน้อย ก้อนใหญ่ ก้อนมน ก้อนแหลม เธอ…เจ็บบ้างไหมนะ ที่ต้องถูกผู้คนเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ระหว่างการเดินทาง หรือเธอ…เต็มใจใช่ไหม ที่ได้เป็นผู้คอย “รองรับ” การเดินทางของทุกคน ทำให้เส้นทางนั้นมีสีสัน และก้าวเดินต่อไปได้อย่างมั่นคง เธอ…เคยรู้สึกบ้างไหม บางคนเหยียบผ่าน แล้วก็จากไป ใช้เธอเพียงเพื่อเป็นทางผ่าน — ไม่เคยหันกลับมามองเลย เห็นเธอเพียงตอนที่มีประโยชน์ พอหมดความจำเป็น ก็โยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เธอคงเศร้านะ…ที่ต้องเจอแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังมีบางคน… ที่ใช้เธอเป็นที่พักกาย ยามเหนื่อยล้า หรือเป็นที่นั่งพักระหว่างทาง ถึงแม้จะเพียงชั่วครู่ แต่ฉันเชื่อว่า…เธอก็ยังดีใจ เพราะอย่างน้อย…เธอยังได้ “อยู่เคียงข้าง” ใครบางคน เธอเป็นทั้งเพื่อนร่วมทาง และที่พักพิงในวันที่เหนื่อย ไม่ว่าเส้นทางจะใกล้หรือไกลเพียงใด เราก็ยังคงรับรู้ถึง “การมีอยู่ของเธอ” เสมอ ฉันอยากรู้จัง… เธอต้องเข้มแข็งสักเพียงใดกันนะ ฉันอยากเข้มแข็งได้สักครึ่งหนึ่งของเธอ…คงจะดี 🪨 บางสิ่งอาจดูธรรมดา…แต่กลับแบกรับเรื่องราวของทุกการเดินทาง แต่ไม่ว่าจะอย่างไร — ขอบคุณนะ ที่ยังเป็นเพื่อนร่วมทาง เป็นที่พักใจ ยามเหนื่อยล้า เพราะแม้จะเดินทางลำพัง… แต่เธอทำให้ฉันรู้ว่า — “เราไม่เคยเดินอยู่เพียงคนเดียว” 💕