ผมคิดว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว เรื่องก็คือเมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมาผมตกงานกะทันหัน อยู่ดีๆ ชีวิตฟรีแลนซ์ก็ไม่รุ่งโรจน์เสียอย่างนั้น จากเดิมที่เคยได้เงินเกือบแสนทุกเดือน กลายเป็นได้น้อยลงจนเกือบใช้ชีวิตต่อไม่ได้แถมยังมีปัญหาการเงินกับที่บ้าน อันที่จริงก็เป็นปัญหาที่ผมต้องร่วมกันหาทางออกกับแฟนเช่นกัน ฉะนั้นความเครียดเลยสะสมจนคิดไปว่าหรือเราจะหายไปเลยดีหรือไม่ แต่แล้วผมก็หันไปมองลูกสาว (แมว) ที่ทำตาแป๋วจ้องตรงมา แล้วไม่รู้เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ไม่มั่นคงหรือความรู้สึกแง่ลบของผมหรือเปล่า ถึงได้พยายามชวนเล่นทั้งวัน มาคลอเคลีย มานอนด้วยตอนกลางวันทั้งที่ปกติไม่ทำ มาอยู่ใกล้ๆ คล้ายกับจะบอกว่า ‘อย่ายอมแพ้ แม่มีหนูอยู่ตรงนี้ด้วยนะ’ จากนั้นผมก็เริ่มคิดได้ทีละเล็กละน้อย ถ้าหากผมไม่อยู่แล้วเขาจะอยู่กับใคร จะเอาไปให้คนอื่นเลี้ยงเหรอ แต่แค่คิดหัวใจก็เจ็บไปหมด แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะ ต่อมาผมก็เริ่มหางานทำ สมัครทุกหน้าที่ที่คิดว่าเหมาะกับศักยภาพของตัวเอง แล้วก็มีบริษัทสร้างละครคุณธรรมที่หนึ่งโทรมาเรียกไปสัมภาษณ์ ผมไปด้วยใจตั้งมั่นพร้อมเริ่มงานเต็มที่ เตรียมตัวสัมภาษณ์ไปอย่างดีทว่ากลับโดนดูถูกต่างๆ นานาเสียผมอยากเลิกเป็นนักเขียนไปเลย ผู้สัมภาษณ์ดูถูกผมไปจนถึงงานเขียนที่ผมใช้สมัครกับโครงการ TK Park สาขาวรรณกรรมออนไลน์ผ่าน เขาไล่ให้ผมไปหาอาชีพอื่นทำนอกจากการเป็นนักเขียนด้วยซ้ำ คือมันเป็นการสัมภาษณ์งานที่แย่ที่สุดตั้งแต่ผมมีชีวิตมา นอกจากจะคอยขัดตอนผมพูดแล้วยังไม่ใส่ใจฟังคำตอบด้วยซ้ำ แล้วพยายามกดหัวกันว่าผมเป็นแค่นักเขียนนิยาย ไม่ใช่นักเขียนบทละครตามที่เขาค้นหา เอ้า ถ้างั้นแล้วจะเรียกมาสัมภาษณ์ผ่านเพิ่มทำไม ใช่ ผมก็สงสัยแบบนั้นแหละ เลยถามเขาไปตอนใกล้จะสัมภาษณ์เสร็จ เขาให้คำตอบว่า ‘ก็เรียกมาเผื่อว่าจะคลิกกัน แต่ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าพวกนักเขียนนิยายมาทำบทละครไม่ได้’ ผมแทบสติแตกอาละวาดเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ พอกลับมาถึงห้องน้ำตาของผมไหลออกมาเองไม่ใช่ด้วยความเสียใจแต่เป็นความโกรธที่แล่นไปทั่วร่าง พิมพ์ระบายลงโซเชียลแบบไม่สนอะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าต้องผลักดันความขุ่นมัวในใจนี้ออกไปให้หมด พร้อมกับจิตวิญญาณนักเขียนที่แตกสลายลงเดี๋ยวนั้น ผมคิดว่าตัวเองจะกลับมาเขียนไม่ได้อีก ในโชคร้ายยังมีโชคดีที่ลูกค้ามาจ้างคอมมิชชั่น แต่ตอนเขียนผมก็จะหลอนเสียงของผู้สัมภาษณ์คนนั้นตลอด มันเอาแต่บอกว่าผมกาก ผมเขียนไม่ได้หรอก ก็แค่ไหลไปเรื่อยแบบไม่มีโครงเท่านั้น เช่นเดียวกับตอนผมเขียนนิยายเพื่อลงขายเลย มือสั่น ใจสั่น สมองว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกจนแทบก้าวข้ามคำพูดร้ายๆ พวกนั้นไปไม่ได้ ต้องใช้เวลาอยู่หลายวันผมถึงจะบอกตัวเองให้โฟกัสกับงานของลูกค้ามากกว่าขี้ปากใครไม่รู้ แล้วผมก็โดนเรียกไปสัมภาษณ์อีกที่ คราวนี้เป็นสถานที่ที่คิดว่าเหมาะกับความชื่นชอบของผม เลยตั้งความหวังไว้สูงจนลืมไปเลยว่าเวลาตกลงมามันเจ็บไม่น้อยเลยนะ ใช่ครับ ผมไม่ผ่านสัมภาษณ์ ที่แย่กว่านั้นคือเงินเก็บกำลังจะหมดลงในเดือนพฤศจิกายน ถ้าผมยังไม่ได้งานภายในเดือนนี้ก็มืดแปดด้านไปหมดแล้ว ผมเร่งหางานทำไปเรื่อยๆ หาลูกค้าเพิ่ม ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ รวมไปถึงมองแต่โลกแง่บวกต่อให้จะอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตก็ตาม แต่นั่นยังไม่ทำลายหัวใจของผมมากเท่ากับคำพูดของคนที่รัก ที่เอ่ยปากออกมาและทำลายความสุขที่เราตั้งตารอมาเป็นเดือน วันนั้นฟางเส้นสุดท้ายขาด เป็นครั้งแรกที่ผมออกปากว่าสู้จนไม่รู้จะต้องสู้ยังไงแล้ว แต่ในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้จะให้หางานจากไหนอีก ส่งอีเมลสมัครงานไปเป็นร้อยๆ ฉบับก็เงียบหายกันหมด ต่อให้มีตอบกลับมาก็เพียงแค่ส่งบททดสอบแล้วหายต๋อม ผมคิดว่าวันนั้นผมจะตายแล้วเสียอีก แต่ว่าลูกสาวผู้น่ารักของผมกลับมาชวนออกไปนั่งรับลมนอกห้อง ผมมองไปบนท้องฟ้าและสงบสติอารมณ์ตัวเอง บนบานศาลกล่าวจนมีบริษัทหนึ่งเตะตาในความสามารถของผมและโทรนัดสัมภาษณ์ ครั้งนี้ผมเผื่อใจไว้ผิดกับครั้งก่อน บอกตัวเองว่าทำให้ดีที่สุด ลุยให้เต็มที่จะได้ไม่ต้องเสียใจอีก และผลที่ออกมาก็คือผมผ่านการสัมภาษณ์แล้วครับ จะเห็นได้ว่าตลอดการเล่าเรื่องครั้งนี้ชีวิตของผมถ่มถุยมากจนแทบทองไม่เห็นทางสว่าง ทว่าสุดท้ายโชคชะตาก็จะผลักดันเราให้ไปเจอทางออกอยู่ดี ผมรู้ ว่ามันยากที่เราจะมองข้ามความทุกข์ไปในแต่ละวันได้ ฉะนั้นผมเลยเลือกจะมองว่าในสถานการณ์แบบนี้ ณ ตอนนี้ตัวเองทำอะไรได้ ทำอะไรไม่ได้ด้วยการจดลงสมุดเล็กๆ แบบไม่ต้องสนอะไรทั้งนั้น แค่เขียนมันออกมาก็เหมือนได้เบิกเนตรตัวเองไปในตัวแล้ว ด้วยเหตุนี้ผมเลยเล่าเรื่องนี้เพื่อบอกว่าผมได้เรียนรู้จากชีวิตที่เหมือนตายไปแล้ว นั่นคือไม่ว่าเราจะโดนโจมตีจากทุกทิศทางแค่ไหน สูญเสียตัวตนไปเพราะใครมากมาย แต่ถ้ายังไม่ถอดใจวันที่เราได้เบ่งบานจะมาถึงแน่นอน