ผมจำลองความตายในหัวทุกครั้งที่มีโอกาส ก็น่าตลกดี นะ ว่ามันจะเป็นยังไง ที่ความคิดในหัวผม มันไม่เคยยอมจบง่าย ๆ ปากผมไม่เคยพูดแต่ในหัวผม พูดทั้งวัน ผมก็เบื่อมันแล้วเหมือนกัน ผมจำลองทุกอย่างในหัว ทุกอย่างจริง ๆ และตอนนี้ผมก็จำลองมันอยู่ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าตายเป็นไง ผมไม่รู้ว่าผมตายยังไง ไม่รู้ว่าจะเจ็บไหม ไม่รู้ว่าใครเห็นไหม ตอนที่ผมหายไป หรือบางทีไม่มีใครเห็นมันก็เป็นอย่างนี้ตลอดแหละ และตอนนี้ผมลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างมันขาวโพลนไปหมด เหมือนโลกหายไป หรือผมหายไปเองก็ไม่รู้ มันว่างเปล่า เงียบสงบแบบที่ผมชอบ แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว มันเงียบจนผม คิดซ้อน ๆ กัน อีก ผมถามตัวเอง นี่ผมเป็นตัวอะไร เป็นคนอยู่ไหม ผมยืนงงในดงความว่างเปล่า ผมก็เดินไปเรื่อย ๆในหัวที่ ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่รู้ว่ากำลังเดินไปทางไหน แต่มันไม่มีทางเลือก ผมก็แค่เดินไป มันเป็นห้อง ไม่มีประตูที่ผมใฝ่ฝันว่าจะเปิดออกได้ซักประตู มันเป็นพื้นที่ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด แต่ผมเห็นโต๊ะหนึ่ง เป็นโต๊ะโง่ ๆ ที่คุ้นชิน ตัวเดียวเท่านั้นไม่มีอะไรเลย ผมหัวเราะเบา ๆ มันตลกดี มันมีแค่นี้จริง ๆ แบบจริงดิ มีโต๊ะกับแท็บเล็ตและปากกาแท็บเล็ต ที่ผมชอบ ผมหยิบมันแล้วเปิด มีแค่เพียงข้อความเดียวบนจอ ถาม จะกลับไป หรือ จะหายไป ตลอดกาล ผมสตั้น หลายวิ นี่มันอะไร ตายแล้วก็ต้องเลือกอีก ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่คาด จากที่ผมรู้ แต่แค่คิดว่า ให้ผมตายเฉย ๆ ก็คงไม่ได้ ก็อยากถามนะว่า ถ้าให้กลับไปมันจะดีไหม จะไม่เจ็บเท่าเดิม ไม่ต้องสู้กับอะไร ไหม ไม่มีเสียงปลายทาง ไม่มีเสียงปลายสาย มันไม่มีใครอยู่ที่นี่ หรือบางทีอาจจะมี ผมนั่งลง คิดเป็นเรื่องราว คิดไปเรื่อย คิดมั่ว ๆ ตามสไตล์ ผมย้อนคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ถ้ากลับไปผมต้องเริ่มใหม่จากศูนย์ ผมต้องจำอะไรไม่ได้อีก ผมต้องร้องไห้ตอนเด็ก ต้องพยายามหาความหมายชีวิต ต้องเจ็บจากคนมากมาย ต้องสู้กับความคิดในหัว หรือผมควรหายไป ไม่ต้องมีผมในโลกนี้อีกต่อไป แต่ก็ไม่มีอะไรการันตีถึงสิ่งที่ผมทำไป ว่าผมจะกลับมาเป็น คน หรือ เป็นแมวที่บ้าน แล้วอีกล้านอย่างกันล่ะ แต่พอคิดคำว่าหายไปตลอดกาล มันก็แปลกดี ที่ผมไม่ได้รู้สึกกลัว ผมแค่จับปากกาแล้วเขียนลงไป เขียนทั้งที่มือสั่น แต่ผมก็เขียนไปแล้ว เพราะถ้าไม่เลือกผมกลัวว่าจะติดอยู่ในห้องว่างเปล่านี้ ผมวางแท็บเล็ตลง ทุกอย่างเงียบเหมือนเดิม ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ผมถือว่าผม ทำมาดีแล้วทั้งหมด อย่างน้อยครั้งนี้ มันก็เป็นการเลือกของผมเอง เหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา ไม่ใช่การเลือก ของอัลกอริทึม ไม่ใช่ของโลก ไม่ใช่ของผู้คน ไม่ใช่ของโชคชะตา เป็นแค่การเลือกของผม แค่ผมเขียนลงไป แล้วรับมัน ผมไม่ได้รออย่างใจจดใจจ่อ ผมนั่งตรงนั้นอย่างสงบ แล้วหลับไปตรงนั้นอย่างที่เป็น