ต้องเข้มแข็งขนาดไหนหรอ…ถึงจะไม่อ่อนแอ ต้องอดทนเท่าไหร่…ถึงจะผ่านมันไปได้ ต้องปลอบโยนตัวเองยังไง…ถึงจะรับไหว ต้องยิ้มให้ตัวเองบ่อยแค่ไหน…ถึงจะไม่ต้องยิ้มทั้งน้ำตา ต้องกอดตัวเองแน่นแค่ไหน…ถึงจะอุ่นขึ้นมาสักนิด ต้องสร้างกำแพงสูงเท่าไหร่…ถึงจะไม่พังทลาย ต้องแข็งแรงแค่ไหน…ถึงจะแบกรับทุกอย่างเอาไว้ได้ ต้องทำยังไง…ทุกอย่างถึงจะดีขึ้น ต้องทำยังไง…หัวใจถึงจะไหว ไม่รู้จริง ๆ …ว่าทำไมใจถึงอ่อนแอได้มากขนาดนี้ 🫂 มันอาจจะเหมือนกับว่า… บางคืน ต่อให้พระจันทร์เต็มดวงและสวยที่สุด 🌕 หัวใจก็ยังหนักอึ้งอยู่ดี บางครั้งไม่ได้แปลว่าเราอ่อนแอ แค่แปลว่า…เรายังเป็นมนุษย์คนนึง ที่ยังรู้จักเจ็บปวด และยังรู้จักรักอยู่เสมอ หรือบางคืน… ดวงดาวก็ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา แม้ดาวจะส่องแสง ⭐️…ก็ยังมีช่วงที่แสงสั่นไหวเหมือนหัวใจของเรา บางที… การที่เรายังเจ็บ คงแปลว่าหัวใจยังคงทำงาน การที่เรายังร้องไห้ คงแปลว่าเรายังไม่ยอมแพ้ การที่เราอยากเข้มแข็ง คงแปลว่าเรากำลังพยายาม และบางครั้ง… เราไม่จำเป็นต้องเข้มแข็ง ไม่ต้องฝืนยิ้ม ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไหว ไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้บนไหล่ตัวเอง บางครั้ง… แค่นั่งเงียบ ๆ แล้วบอกตัวเองว่า “วันนี้ฉันไม่ไหว…แต่ฉันยังอยู่ตรงนี้ ฉันยังมีลมหายใจอยู่” แค่นั้น…ก็อาจจะเป็น “ความเข้มแข็งอีกรูปแบบหนึ่ง” แล้ว อยากขอแค่ให้ตัวเองได้…หายใจลึก ๆ วางน้ำหนักใจลงช้า ๆ ไม่ต้องรีบดีขึ้นก็ได้ 🤍