ความตายที่ผมกลัวที่สุดมันเกิดขึ้นแล้ว เมื่อก่อนผมมักจะคิดว่าการตายก็คือการที่ร่างกายสลายหายไป การสูญเสียคนที่รัก การจากไปของคนที่ผูกพัน จนลืมไปเลยว่าความตายที่น่ากลัวที่สุด คือการสูญเสียตัวตนและความสุขไปต่างหาก การเติบโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนพรากบางสิ่งโดยสอนให้เรียนรู้บางอย่างไปด้วย เช่นว่าถ้าคุณมีความสุขกับวันหยุด เมื่อกลางคืนมาเยือนคุณก็จะเริ่มจำได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน อะไรทำนองนั้น เอาจริง พอผมได้มาทำงานแล้วถึงได้รู้ว่าปัญหาสุขภาพจิตมันไม่ได้อยู่ที่เนื้อหางาน แต่เป็นผู้คนต่างหาก คนเจน Y แบบผมนอกจากจะต้องแบกปัญหาชีวิตตัวเองแล้วยังต้องรับหน้าที่ดูแลครอบครัวอีก คำว่ากตัญญูมันบีบคั้นจนบางทีผมไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังสูญเสียความสุขไปทีละเล็กละน้อย เมื่อมีปัญหาเรื่องการเงินเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ตัวตนของผมก็โดนทำลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่แคร์ใครมาโดยตลอด แต่ว่าลึกๆ แล้วกลับเป็น People Pleaser เพื่อให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับ เป็นที่รัก และอยากทำให้คนที่รักมีความสุขตลอดเวลา หากพูดกันตามสัตย์จริง ผมน่าจะอยากทำให้พวกเขาแฮปปี้แค่เพราะจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับผมมากกว่า ผมจึงคิดว่าการมีเงินเยอะๆ จะตอบโจทย์และแก้ไขปัญหานี้ได้จึงเริ่มทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ยังไม่พอ จากนั้นผมก็เริ่มเอะใจและฉุกคิดขึ้นมา ทำไมเราจะต้องเอาปัญหาของคนอื่นมาแบกรับไว้คนเดียว ถ้าเราแนะนำวิธีไปแล้ว เราบอกทางแก้ไขไปแล้วเขาไม่ฟัง ก็แค่ต้องยอมรับว่าเขาไม่ฟังและถอยออกมา หากเขายังเอาปัญหาเดิมๆ มาโยนให้ก็แค่บอกไปก็ได้ว่าเคยแนะนำแล้วแต่ปฏิเสธเอง บางที...เราก็เปลี่ยนความคิดหรือความเชื่อของใครไม่ได้ ทว่าเราเปลี่ยนมุมมองของตัวเราเองได้ เมื่อตกตะกอนความคิดได้แบบนั้นผมก็เริ่มเปลี่ยนวิธีการใช้ชีวิตใหม่ พยายามตามหาความสุขและยอมรับความเป็นจริงมากขึ้น เลิกเอาคนอื่นมาเป็นโลกทั้งใบและหยุดใช้ชีวิตแบบที่พวกเขาต้องการ หันกลับมามองว่าแท้จริงแล้วตัวเองต้องการอะไรกันแน่ แม้ว่าตอนนี้จะทุกข์บ้างสุขบ้าง แต่ผมไม่เป็นไรแล้ว อย่างน้อยก็เลือกมองปัญหาจากทุกด้านแล้วใช้สติในการแก้ไข ใช้ความเคารพที่มีต่อตัวเองในการดำเนินชีวิต สักวันหนึ่งผมคงจะได้เป็นตัวของตัวเอง