เมื่อวานผมซื้อไอติมเพราะอยากกินมากซื้อมาหกอัน กะว่าจะกินให้อร่อยไปเลย แต่ผมกินหมดในพริบตาเดียว พอกินหมด มันก็เท่านั้น ผมก็นึกว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้เสียอีก มันก็แค่รู้รสชาติไอติม แล้วก็จบ มันแค่ชั่วขณะจริง ๆ กับการลิ้มรสสัมผัสนี้ แค่เพราะความอยากที่มันเกิดขึ้นสะสมจนต้องไปทำ จนต้องไปซื้อมากิน แต่พอสุดท้ายผมทำไปแล้ว ผมกินหมดไปแล้ว ก็พบว่ามันก็แค่นั้น มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอิ่มเอม ไม่ได้รู้สึกเติมเต็ม ไม่ได้รู้สึกมีความสุขมาก อย่างที่คาดหวัง ทั้งที่ผมอยากกินมาหลายวัน และมันคือของโปรด เอาจริง ผมอยากกินอยู่แล้วนั่นแหละ แล้วผมก็ไปดูคลิป กินไอติมในยูทูปอีก หวังว่ามันจะลดความอยาก ตลกมากจริง ชีวิตมันก็แค่ทำให้อยากอยู่เรื่อย เรามีตาเรา เห็น แล้วเราก็คิดไปอยู่เรื่อย คนที่คิดก็คิดทุกอย่าง คนที่ไม่คิดก็ไม่คิดเลย อยากถามว่า มีเวลาไหนบ้างนะที่ไม่คิดอะไรเลย มันก็ยากจะตอบ เราเห็น เราอยาก เราทำ เราเห็นคนนั้น เห้อดีจัง เราอยากเป็นคนนั้นบ้าง โอ้โหคนนั้นรวยจัง เราก็อยากรวยบ้าง ก็ไม่รู้ นะ ว่าเราพูดว่าอยากไปแล้วกี่รอบตั้งแต่เกิดทั้งอยาก ทั้งไม่อยาก แล้วเราก็อยากไปเสียทั้งหมด อยากได้แฟนคนนู้น อยากได้บ้านหลังนี้ อยากกินอันนั้น แต่ที่เจ็บสุด อยากตาย เราอยากตายเพราะว่าจะหนีทุกอย่างที่ทำให้รู้สึกแย่ หรือหนีความรู้สึกที่ว่าไม่อยากอยู่ เราหนีความอยาก เราหนีความไม่อยาก เราหนีเมื่อมันไม่เป็นอย่างใจ เราเจ็บปวด และเราก็อยากจะไปให้พ้น เราอยากไปที่ ที่ไม่ต้องมีใครเห็น ในที่ไกล ลับหูลับตา แล้วเราก็อยากจะตายจนทำร้ายตัวเองเพราะไม่พอใจในตัวเอง ไม่พอใจในทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโลกนี้ ไม่รักตัวเองแล้วเหรอ หรือบางทีเรารักตัวเองมาก แต่ก็ไม่รู้วิธีดูแลตัวเอง เราแอบคิดว่าเราจะทำให้ร่างกายนี้จบไปเพื่อให้มันได้จบ เพื่อที่ไม่ต้องแบกไว้ แต่เมื่อทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจเราก็ทำร้ายตัวเองที่อยู่ข้างในด้วย ทั้งที่มันก็เจ็บปวดเจียนตาย ภายนอกก็จะทำร้ายมันอีก เราใจร้ายกับตัวเองมากไปแล้วนะ ผมเข้าใจว่าเราเจ็บปวดกันมาก แต่เราก็ต้องอยู่ให้ได้อย่างเข้าใจ ว่าตั้งแต่วันแรกที่เราเกิดมาเราก็ทุกข์แล้ว เราอยู่กับความทุกข์มาตั้งแต่ต้น เหมือนเป็นเพื่อนของเราไปแล้ว เราทุกข์แล้วเรายังเร่งความตายให้เข้ามาในเร็ววันอีก ผมอยากให้เรายอมรับว่าเราเจ็บปวดและไม่ใช่ว่าเราสมควรถูกตำหนิ สมควรถูกตัดสิน สมควรโทษตัวเอง แต่ให้โอบกอดตัวเอง โอบกอดเด็กข้างในที่กำลังทุกข์ เราก็รู้ว่าทุกข์ไม่เคยอยู่ตลอดไป สุขไม่เคยอยู่ตลอดไป และสถานการณ์ที่เราเจอมันต้องเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว ความตายไม่ใช่คำตอบที่ถาวร ในการดับทุกข์เลย ให้เราคิดว่าความตายเป็นเพียงการปรุงแต่ง แล้วให้เราใช้สติเฝ้าดูความอยากตาย ว่าเราควรจะไม่เชื่อความคิดนั้น ที่มันเกิดขึ้น การดับทุกข์ที่แท้จริงคือการดับกิเลส ความอยาก ไม่ใช่การดับขันธ์หรือร่างกาย ด้วยความตาย ผมแค่อยากให้เรามองเห็นว่าทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาของโลกและทุกคนดับทุกข์ได้โดยไม่ต้องดับขันธ์ ให้เราเมตตาต่อตัวเองเยอะ ๆ นะ ร่างกายนี้ ถึงแม้จะไม่ใช่ของเรา แต่เราก็อยู่ในนั้น เราทะนุถนอมร่างกายนี้สักหน่อย ร่างกายปวด ก็ส่งความรู้สึกมาหาเรา เหนื่อยก็พักก่อน ค่อย ๆ หายใจ หายใจเข้า เรายังอยู่ หายใจออก เราจะอยู่ต่ออีกนิด ทุกลมหายใจมีค่า ทุกช่วงเวลาก็มีค่า แล้วทำไมเราไม่ทำให้มันดีไปเลยล่ะ ขอบคุณตัวเองที่กำลังหายใจอยู่ตอนนี้สิ